We hadden een vijftal kijkers opgesteld, in eerste instantie voorzien van zonnefilters, op jacht naar zonnevlekken. In scherp contrast met de vele vlekken die we de afgelopen weken konden zien, was het nu maar povertjes gesteld. De ene zag niets, de andere dan weer een heel flauw vlekje. De astrograaf was opgesteld in de schaduw, klaar om in de nacht ingezet te kunnen worden. 160 kg kijker verplaats je niet zomaar! Onder de koepel van de sterrenwacht was de 102mm refractor opgebouwd.
Van het moment van opbouw kregen we al bezoekers over de vloer. De gasten van de taverne waren hoogst benieuwd wat we zo vroeg aan het doen waren. Tekst en uitleg werd spontaan verstrekt wat resulteerde in geanimeerde gesprekken. Tussen alle bedrijvigheid door was er ruim tijd om te “terrassen”, een heel aangenaam bijverschijnsel als je een taverne in de onmiddellijke omgeving hebt. “Op tijd ne Kriek, en je wordt niet ziek”- was ons motto. Tegen de avond kregen we meer en meer bezoekers. Toen we met onze openluchtprojecties begonnen werd het een komen en gaan van internationale gasten. We mochten een delegatie Nieuw-Zeelanders, Amerikanen en Engelsen ontvangen. Dit had alles te maken met de jaarlijkse herdenkingplechtigheden voor de 11 gesneuvelde bemanningleden van drie Britse RAF-vliegtuigen die in de Tweede Wereldoorlog neerstortten boven onze gemeente. Tijdens hun laatste avond in ons land waren ze te gast in de taverne aan onze sterrenwacht. In hun gezelschap de Noorderkroners Jean-Pierre Sleurs en Koen Voortmans. Op hun vraag de ganse delegatie te willen ontvangen hebben we uiteraard positief gereageerd. De bezoekers genoten van de projecties, we babbelden over kijkers, over lichtpollutie (heeft België nu teveel bewoners of gewoonweg te veel lichten?) en op de vraag van een Nieuw-Zeelandse “Zou je niet naar Australië willen gaan om sterren te kijken?” het antwoord “Hou me niet tegen!”.
Ondertussen hielden we de zwaar bewolkte hemel in de gaten, de kijkers startklaar, de deelnemers startklaar, maar de weergoden blijkbaar niet. Tegen middernacht zagen we plots Saturnus door het wolkendek verschijnen. Meteen werd de 12″ astrograaf in stelling gebracht en konden we een snelle blik werpen op de planeet. We telden 4 manen. Een snelle blik, want enige ogenblikken later was het weer dichtbewolkt. We besloten nog een laatste gerstennat te nuttigen en begonnen met het opruimen van de kijkers.
Driemaal raden……toen alles goed en wel in de wagen gestouwd was….brak de hemel op en waren meerdere sterrenbeelden in z’n totaliteit te zien. Akkoord, geen “wauw”-omstandigheden, maar toch. Het had meer kunnen zijn, maar kom……we raken het stilaan gewoon. Met deze activiteit start Noorderkroon met haar zomerstop (tot aan de Perseiden), maar zit intussen niet stil. Op 1 juli zal het bestuur een groep van 30 mensen die in Achel op kamp zijn ontvangen en inwijden in de praktische kant van de sterrenkunde. We blijven hopen dat één dezer dagen het regenwater op is en dat we onze zomer terug krijgen.
